Τόσα χρόνια έμαθα από την ιστορία, ότι τα παιδάκια δεν είχαν βιβλία και τετράδια και σκάλιζαν σε πέτρες και έπειτα σε ξύλα για να μάθουν γράμματα.
Τώρα που υπάρχουν τα βιβλία, τα τετράδια και τα μολύβια για να γράφουμε, όπως και τα όμορφα κτήρια γεμάτα παιδικές ζωγραφιές στους τοίχους, εγώ γιατί δεν μπορώ να πάω στο σχολείο μου?
Τι έχω λιγότερο από τα άλλα παιδιά, που σήμερα είναι στο σχολείο και κάνουν μάθημα και δεν μπορώ να πάω εγώ?
Ακούω όλους να μου λένε ότι υπάρχει ένας χωματόδρομος και δεν μπορεί να έρθει αυτοκίνητο να με πάρει, ε και?
Δεν έχουν παιδιά όλοι αυτοί που φτιάχνουν δρόμους?
Τόσα παιδάκια είναι στο σχολείο, ο μπαμπάς κάποιου, δεν ξέρει πως να φτιάξει τον δρόμο για εμένα και τα αδελφάκια μου?
Τα αδέρφια μου δεν πάνε σχολείο, τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού μου δεν πάνε σχολείο, γιατί?
Πόσο κοστίζει ένας δρόμος, να μαζέψουμε λεφτά και να τους βοηθήσουμε αν τους λείπουν, δεν θέλω να χάσω άλλες μέρες μακριά από το σχολείο μου.
Απαντήστε μου σας παρακαλώ….
Βίκυ, μαθήτρια πέμπτης δημοτικού, και είμαι από το Μπόσι Καλαβρύτων.
Το παραπάνω κείμενο, μου μεταφέρθηκε προφορικά από την μητέρα της μαθήτριας, η οποία καθ’ όλη την διάρκεια της ομιλίας μας ξεσπούσε σε κλάματα, διότι βλέπει το παιδί της να κλαίει και να νιώθει ότι είναι άνθρωπος τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Ένα παιδί Ε’ δημοτικού, νιώθει στην πιο τρυφερή και όμορφη ηλικία ότι σταματάνε τα όνειρα του και τα θέλω του, για έναν δρόμο, έναν χωματόδρομο 7200 μέτρων, που κανείς δεν έχει προσπαθήσει τα τελευταία πέντε χρόνια να κάνει κάτι, ενώ γνώριζαν το πρόβλημα όλοι. Και αυτοί οι κάποιοι, αποφάσισαν ότι είναι κριτές στις ζωές αυτών των παιδικών , στα όνειρα και στις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο.
Και δυστυχώς η κατάντια ορισμένων, που θέλω να πιστεύω, ότι δεν έχουν σχέση με τους Πετσάκους ή τις γύρω περιοχές, αν και μου είναι δύσκολο πολύ, να σχολιάζουν ανώνυμα στο www.protothema.gr, το παρακάτω…
ΑΝ οι γονείς τους έχουν επιλέξει να ζήσουν στα κατσάβραχα δεν τους φταίει κανένας. Ας μην πάνε σχολείο άλλωστε. Ας ασχοληθούν με την κτηνοτροφία ή με αγροτικές εργασίες. Δλδ όλοι δικηγόροι και γιατροί θέλουνε? Άσε που δεν θα βρουν και δουλειά. Μια χαρά είναι στα κατσάβραχα το σχολείο να το ξεχάσουν!
Δεν θα απαντήσω βέβαια σε ανθρώπους τόσο χαμηλής νοημοσύνης και στέρησης και θα παραμείνω στο θέμα μου, κλείνοντας με τους στίχους από ένα πολύ γνωστό τραγούδι, κάποιοι θα καταλάβουν….
«Ξεφτίσανε οι άνθρωποι αδελφέ μου
που είναι εκείνοι, που `χαν μέσα τους ψυχή
που είναι εκείνοι, που μισούσανε το ψέμα
και που ο λόγος τους μετρούσε σαν σπαθί
Τσακίστηκα στα δυο σαν το κλωνάρι
από ανθρώπους που τους νόμιζα σωστούς
κι όσο κι αν ψάξω δε θα βρω ούτε ένα χνάρι
από εκείνους του λεβέντες τους παλιούς»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου