Μπόσι, ο οικισμός των καταραμένων ή η χαρά των ανεύθυνων?

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, πάλι από την αρχή, στο ίδιο έργο θεατές, οποίον τίτλο και να διαλέξουμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Οικισμός Μπόσι. Ο εκπρόσωπος της κοινότητας των Πετσάκων, όπου ανήκει και ο οικισμός, Απόστολος Λαμπίρης αδιάφορος και εξαφανισμένος.
Οι κάτοικοι του οικισμού σε απόγνωση.
Πάλι φέτος το ίδιο πρόβλημα, πάλι ένας χωματόδρομος σε τραγική κατάσταση, και οι βροχές δεν έχουν έρθει ακόμα.
Πάλι τα παιδιά δεν θα πάνε σχολείο από την αρχή της χρονιάς, με την ελπίδα πάντα ότι θα πάνε κάποια στιγμή.
Το νηπιαγωγείο έχει γίνει υποχρεωτικό, όπως και το δημοτικό βέβαια, αλλά ποιος επιτηρεί και ορίζει ποιος φταίει όταν τα παιδιά δεν μπορούν να ακολουθήσουν το πρόγραμμα του σχολείου, λόγω ενός δρόμου λίγων χιλιομέτρων.
Άραγε τι πρέπει να γίνει ώστε κάποιος να ασχοληθεί με αυτά τα  χιλιόμετρα που χωρίζουν τον «πολιτισμό» από τον οικισμό.
Παιδικές ψυχές απομονωμένες και εγκαταλελειμμένες από σχεδόν όλους στο έλεος τους.
Γιατί?
Και μιλάμε για την σχολική χρονιά 2018 – 19, όπως ακριβώς μιλούσαμε και για την σχολική χρονιά 2013 – 14.
Αν κάθε χρόνο έφτιαχναν από ένα χιλιόμετρο, σήμερα ο δρόμος θα ήταν έτοιμος και όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι, αντιθέτως κανένας δεν ασχολήθηκε, κανένας δεν θέλησε να κάνει κάτι. Ακόμα και τα επίσημα χείλη του χωριού ανοικτά είπαν ότι δεν τον ενδιαφέρει το Μπόσι, και τους ψήφους θα τους βρει από αλλού.
Τα παιδιά του εκείνος τα μεγάλωσε, τι μας νοιάζουν τώρα τα άλλα.
Αυτό είναι το επίπεδο μας δυστυχώς, αποκτούν κάποιοι τυχαίοι άνθρωποι μια μικρή εξουσία και νομίζουν ότι εξουσιάζουν τον κόσμο και πιστεύουν ότι τους δίνει το δικαίωμα να κρίνουν τις ζωές των άλλων, πόσο μάλιστα μικρών παιδιών.
Από πέρυσι τον Οκτώβριο ποιος πήγε στον οικισμό Μπόσι να συζητήσει, να ακούσει τα προβλήματα τα τους, να νιώσει πως είναι να βγάζεις το τραπέζι κάθε μέρα μέσα από την γη και τα ζώα σου. Ένας βουλευτής μόνο και αυτός έγινε αντικείμενο από «κάποιους» ντόπιους,  έντονης δυσμενής κριτικής.
Ξέχασα, κάποιοι μεγαλοπιάστηκαν και πλέον κάνουν και τον ταξιτζή του χωριού, ξέχασαν τι ήταν. Και δεν είναι κακό να προοδεύεις, είναι κακό να ξεχνάς, να υποτιμάς και να χλευάζεις γονείς, που παλεύουν για τα παιδιά τους. Αυτό είναι ανατριχιαστικό!!! Γιατί εκεί δείχνει ο καθένας το ήθος του, την αξία του και την ανθρωπιά του.
Από αύριο τα παιδιά υποχρεωτικά σταματάνε να πηγαίνουν σχολείο, τα έξοδα μεταφοράς μεγάλα και οι άνθρωποι αυτοί που μοχθούν, παλεύοντας με τις καιρικές συνθήκες για το αν η σοδιά τους πάει καλά ή αν τα ζώα τους θα έχουν τροφή, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Και μετά τι???
Αγράμματα? Αυτό είναι το όνειρο κάποιον που έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι. Αυτοί που έχουν το θεσμικό ρόλο γιατί άραγε θέλουν να βάλουν το όνομα τους στην ταφόπλακα ενός οικισμού και στα όνειρα των γονέων και των παιδιών?
Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να βλέπουν τα αθώα ματιά τους  χαρούμενα, γεμάτα επιθυμία για ζωή και πρόοδο?
Γιατί?????
Θέλετε να σβήσετε από τον χάρτη έναν οικισμό που καταφέρνει να επιβιώνει σε τέτοιες περιόδους κρίσης και φτωχοποίησης ανθρώπων?
Όλοι μιλάνε για υπογεννητικότητα, πιο λαμπρό παράδειγμα υπάρχει από τον οικισμό Μπόσι? Τρεις νέες οικογένειες, οι μητέρες μικρής ηλικίας και έχουν εννέα παιδιά και μάλιστα πρόσφατα δήλωσαν δημόσια, ότι αν υπήρχε ο δρόμος που θα ενώνει το Μπόσι με τα Καλάβρυτα, ώστε να έχουν τα αναγκαία, θα κάνουν και άλλα παιδιά, γιατί τα αγαπάνε πραγματικά και θέλουν να ακούνε για πολλά χρόνια παιδικές φωνές να ηχούν μέσα στο χωριό τους.
Ένας δεν μπορεί να βρεθεί που να μπει μπροστά και να πει ο δρόμος θα γίνει. Αυτόν τον έναν ψάχνουμε χρόνια τώρα.
Τον έναν!!!!
Αν υπάρχει σε όλους αυτούς που διαχειρίζονται όλα αυτά τα θέματα, έστω ψεγάδια ανθρωπιάς μέσα τους, σήμερα το βράδυ, πριν πέσουν να κοιμηθούν, ας σκεφτούν, ότι αύριο κάποια παιδιά δεν θα τα βρει στην αυλή του σχολείου τους, στερώντας τα από την γνώση και την κοινωνικοποίηση τους……..για ένα ρημαδόδρόμο μήκους επτά χιλιομέτρων και διακοσίων μέτρων!!!!!!