Καταγγελία κατοίκου του χωριού Μπόσι Καλαβρύτων για τη μεταφορά των μαθητών στο σχολειο.

Χωρίς τη δυνατότητα μεταφοράς στο σχολείο τους 9 παιδιά στο Μπόσι Καλαβρύτων λόγω κατεστραμμένου οδοστρώματος – Καταγγελία στο Ράδιο Γάμμα.
Επτά (7) μόλις χιλιόμετρα χωρίζουν 9 παιδιά από το σχολείο στο Μπόσι Καλαβρύτων. Οι γονείς είναι σε απόγνωση και απογοητευμένοι  από τους αρμόδιους φορείς, Δήμο αλλά κυρίως Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος, επειδή δεν έχει φτιαχτεί ο δρόμος για να μετακινούνται τα παιδιά από και προς το σχολείο τους. Μιλώντας το πρωί στο «Ράδιο Γάμμα» η κ. Ελένη κατήγγειλε την κατάσταση που βιώνει ως μητέρα εν έτη 2018 και το τεράστιο  πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ίδια αλλά και οι υπόλοιπες οικογένειες της Τοπικής Κοινότητας. Αναγκάζονται να αφήνουν τη δουλειά τους για να μεταφέρουν τα παιδιά στο σχολείο καθώς το ταξί δεν έχει πρόσβαση στον οικισμό τους.  
(Ακούστε τη συνέντευξη εδώ)

https://drive.google.com/open?id=1PQka1yib-klnhzSCaoqpr72HCOlAs0DA

Οι γονείς ζητούν από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος να εντάξει στα σχέδια της άμεσα την κατασκευή του οδοστρώματος, πριν φθάσει ο χειμώνας, οπότε το πρόβλημα θα είναι ακόμα μεγαλύτερο λόγω των άσχημων καιρικών συνθηκών.

Επιστολή από μαθήτρια του οικισμού Μπόσι, προς κάθε υπεύθυνο.

Με ποιο δικαίωμα ο εκπρόσωπος του δήμου Καλαβρύτων, ο Δήμαρχος Καλαβρύτων και ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας, μου στερούν το σχολείο σήμερα?
Τόσα χρόνια έμαθα από την ιστορία, ότι τα παιδάκια δεν είχαν βιβλία και τετράδια και σκάλιζαν σε πέτρες και έπειτα σε ξύλα για να μάθουν γράμματα.
Τώρα που υπάρχουν τα βιβλία, τα τετράδια  και τα  μολύβια για να γράφουμε, όπως και τα όμορφα κτήρια γεμάτα παιδικές ζωγραφιές στους τοίχους, εγώ γιατί δεν μπορώ να πάω στο σχολείο μου?
Τι έχω λιγότερο από τα άλλα παιδιά, που σήμερα είναι στο σχολείο και κάνουν μάθημα και δεν μπορώ να πάω εγώ?
Ακούω όλους να μου λένε ότι υπάρχει ένας χωματόδρομος και δεν μπορεί να έρθει αυτοκίνητο να με πάρει, ε και?
Δεν έχουν παιδιά όλοι αυτοί που φτιάχνουν δρόμους?
Τόσα παιδάκια είναι στο σχολείο, ο μπαμπάς κάποιου, δεν ξέρει πως να φτιάξει τον δρόμο  για εμένα και τα αδελφάκια μου?
Τα αδέρφια μου δεν πάνε σχολείο, τα υπόλοιπα παιδιά του χωριού μου δεν πάνε σχολείο, γιατί?
Πόσο κοστίζει ένας δρόμος, να μαζέψουμε λεφτά και να τους βοηθήσουμε αν τους λείπουν, δεν θέλω να χάσω άλλες μέρες μακριά από το σχολείο μου.
Απαντήστε μου σας παρακαλώ….

Βίκυ, μαθήτρια πέμπτης δημοτικού, και είμαι από το Μπόσι Καλαβρύτων.


Το παραπάνω κείμενο, μου μεταφέρθηκε προφορικά από την μητέρα της μαθήτριας, η οποία καθ’ όλη την διάρκεια της ομιλίας μας ξεσπούσε σε κλάματα, διότι βλέπει το παιδί της να κλαίει και να νιώθει ότι είναι άνθρωπος τρίτης και τέταρτης κατηγορίας. Ένα παιδί Ε’ δημοτικού, νιώθει στην πιο τρυφερή και όμορφη ηλικία ότι σταματάνε τα όνειρα του και τα θέλω του, για έναν δρόμο, έναν χωματόδρομο 7200 μέτρων, που κανείς δεν έχει προσπαθήσει τα τελευταία πέντε χρόνια να κάνει κάτι, ενώ γνώριζαν το πρόβλημα όλοι. Και αυτοί οι κάποιοι, αποφάσισαν ότι είναι κριτές στις ζωές αυτών των παιδικών ,  στα όνειρα και στις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο.
Και δυστυχώς η κατάντια ορισμένων, που θέλω να πιστεύω,  ότι δεν έχουν σχέση με τους Πετσάκους ή τις γύρω περιοχές, αν και μου είναι δύσκολο πολύ, να σχολιάζουν ανώνυμα στο www.protothema.gr, το παρακάτω…

ΑΝ οι γονείς τους έχουν επιλέξει να ζήσουν στα κατσάβραχα δεν τους φταίει κανένας. Ας μην πάνε σχολείο άλλωστε. Ας ασχοληθούν με την κτηνοτροφία ή με αγροτικές εργασίες. Δλδ όλοι δικηγόροι και γιατροί θέλουνε? Άσε που δεν θα βρουν και δουλειά. Μια χαρά είναι στα κατσάβραχα το σχολείο να το ξεχάσουν!

Δεν θα απαντήσω βέβαια σε ανθρώπους τόσο χαμηλής νοημοσύνης και στέρησης και θα παραμείνω στο θέμα μου, κλείνοντας με τους στίχους από ένα πολύ γνωστό τραγούδι, κάποιοι θα καταλάβουν….
«Ξεφτίσανε οι άνθρωποι αδελφέ μου
που είναι εκείνοι, που `χαν μέσα τους ψυχή
που είναι εκείνοι, που μισούσανε το ψέμα
και που ο λόγος τους μετρούσε σαν σπαθί
Τσακίστηκα στα δυο σαν το κλωνάρι
από ανθρώπους που τους νόμιζα σωστούς
κι όσο κι αν ψάξω δε θα βρω ούτε ένα χνάρι
από εκείνους του λεβέντες τους παλιούς»

Μπόσι, ο οικισμός των καταραμένων ή η χαρά των ανεύθυνων?

Σαν να μην πέρασε μια μέρα, πάλι από την αρχή, στο ίδιο έργο θεατές, οποίον τίτλο και να διαλέξουμε το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Οικισμός Μπόσι. Ο εκπρόσωπος της κοινότητας των Πετσάκων, όπου ανήκει και ο οικισμός, Απόστολος Λαμπίρης αδιάφορος και εξαφανισμένος.
Οι κάτοικοι του οικισμού σε απόγνωση.
Πάλι φέτος το ίδιο πρόβλημα, πάλι ένας χωματόδρομος σε τραγική κατάσταση, και οι βροχές δεν έχουν έρθει ακόμα.
Πάλι τα παιδιά δεν θα πάνε σχολείο από την αρχή της χρονιάς, με την ελπίδα πάντα ότι θα πάνε κάποια στιγμή.
Το νηπιαγωγείο έχει γίνει υποχρεωτικό, όπως και το δημοτικό βέβαια, αλλά ποιος επιτηρεί και ορίζει ποιος φταίει όταν τα παιδιά δεν μπορούν να ακολουθήσουν το πρόγραμμα του σχολείου, λόγω ενός δρόμου λίγων χιλιομέτρων.
Άραγε τι πρέπει να γίνει ώστε κάποιος να ασχοληθεί με αυτά τα  χιλιόμετρα που χωρίζουν τον «πολιτισμό» από τον οικισμό.
Παιδικές ψυχές απομονωμένες και εγκαταλελειμμένες από σχεδόν όλους στο έλεος τους.
Γιατί?
Και μιλάμε για την σχολική χρονιά 2018 – 19, όπως ακριβώς μιλούσαμε και για την σχολική χρονιά 2013 – 14.
Αν κάθε χρόνο έφτιαχναν από ένα χιλιόμετρο, σήμερα ο δρόμος θα ήταν έτοιμος και όλοι θα ήταν ευτυχισμένοι, αντιθέτως κανένας δεν ασχολήθηκε, κανένας δεν θέλησε να κάνει κάτι. Ακόμα και τα επίσημα χείλη του χωριού ανοικτά είπαν ότι δεν τον ενδιαφέρει το Μπόσι, και τους ψήφους θα τους βρει από αλλού.
Τα παιδιά του εκείνος τα μεγάλωσε, τι μας νοιάζουν τώρα τα άλλα.
Αυτό είναι το επίπεδο μας δυστυχώς, αποκτούν κάποιοι τυχαίοι άνθρωποι μια μικρή εξουσία και νομίζουν ότι εξουσιάζουν τον κόσμο και πιστεύουν ότι τους δίνει το δικαίωμα να κρίνουν τις ζωές των άλλων, πόσο μάλιστα μικρών παιδιών.
Από πέρυσι τον Οκτώβριο ποιος πήγε στον οικισμό Μπόσι να συζητήσει, να ακούσει τα προβλήματα τα τους, να νιώσει πως είναι να βγάζεις το τραπέζι κάθε μέρα μέσα από την γη και τα ζώα σου. Ένας βουλευτής μόνο και αυτός έγινε αντικείμενο από «κάποιους» ντόπιους,  έντονης δυσμενής κριτικής.
Ξέχασα, κάποιοι μεγαλοπιάστηκαν και πλέον κάνουν και τον ταξιτζή του χωριού, ξέχασαν τι ήταν. Και δεν είναι κακό να προοδεύεις, είναι κακό να ξεχνάς, να υποτιμάς και να χλευάζεις γονείς, που παλεύουν για τα παιδιά τους. Αυτό είναι ανατριχιαστικό!!! Γιατί εκεί δείχνει ο καθένας το ήθος του, την αξία του και την ανθρωπιά του.
Από αύριο τα παιδιά υποχρεωτικά σταματάνε να πηγαίνουν σχολείο, τα έξοδα μεταφοράς μεγάλα και οι άνθρωποι αυτοί που μοχθούν, παλεύοντας με τις καιρικές συνθήκες για το αν η σοδιά τους πάει καλά ή αν τα ζώα τους θα έχουν τροφή, δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν.
Και μετά τι???
Αγράμματα? Αυτό είναι το όνειρο κάποιον που έχουν το μαχαίρι και το καρπούζι. Αυτοί που έχουν το θεσμικό ρόλο γιατί άραγε θέλουν να βάλουν το όνομα τους στην ταφόπλακα ενός οικισμού και στα όνειρα των γονέων και των παιδιών?
Γιατί κάποιοι δεν θέλουν να βλέπουν τα αθώα ματιά τους  χαρούμενα, γεμάτα επιθυμία για ζωή και πρόοδο?
Γιατί?????
Θέλετε να σβήσετε από τον χάρτη έναν οικισμό που καταφέρνει να επιβιώνει σε τέτοιες περιόδους κρίσης και φτωχοποίησης ανθρώπων?
Όλοι μιλάνε για υπογεννητικότητα, πιο λαμπρό παράδειγμα υπάρχει από τον οικισμό Μπόσι? Τρεις νέες οικογένειες, οι μητέρες μικρής ηλικίας και έχουν εννέα παιδιά και μάλιστα πρόσφατα δήλωσαν δημόσια, ότι αν υπήρχε ο δρόμος που θα ενώνει το Μπόσι με τα Καλάβρυτα, ώστε να έχουν τα αναγκαία, θα κάνουν και άλλα παιδιά, γιατί τα αγαπάνε πραγματικά και θέλουν να ακούνε για πολλά χρόνια παιδικές φωνές να ηχούν μέσα στο χωριό τους.
Ένας δεν μπορεί να βρεθεί που να μπει μπροστά και να πει ο δρόμος θα γίνει. Αυτόν τον έναν ψάχνουμε χρόνια τώρα.
Τον έναν!!!!
Αν υπάρχει σε όλους αυτούς που διαχειρίζονται όλα αυτά τα θέματα, έστω ψεγάδια ανθρωπιάς μέσα τους, σήμερα το βράδυ, πριν πέσουν να κοιμηθούν, ας σκεφτούν, ότι αύριο κάποια παιδιά δεν θα τα βρει στην αυλή του σχολείου τους, στερώντας τα από την γνώση και την κοινωνικοποίηση τους……..για ένα ρημαδόδρόμο μήκους επτά χιλιομέτρων και διακοσίων μέτρων!!!!!!

Η απόγνωση των κατοίκων του οικισμού Μπόσι Καλαβρύτων για το μέλλον των παιδιών τους.

Τρεις οικογένειες από το Μπόσι και έξι μικροί μαθητές, "υποφέρουν" για να πάνε στο σχολείο Καλαβρύτων. Το πρόβλημα αφορά σε 6 παιδιά, 3 που πρέπει να πάνε στο νήπιο και άλλα 3 για την Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη δημοτικού. Παιδικές ψυχές απομονωμένες και εγκαταλελειμμένες από σχεδόν όλους στο έλεος τους. 
Γιατί?

ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΚΑΙ ΠΕΤΣΑΚΟΙ..........!!!!!!!!!!!!!

Η ανθρώπινη συμπεριφορά ρέει από τρεις πηγές, την επιθυμία, το συναίσθημα και την γνώση. Όλες αυτές οι δυνάμεις και τα χαρακτηριστικά απαντούν σε όλους τους ανθρώπους, αλλά σε διαφορετικό βαθμό στον καθένα. Κάποιοι λαχταρούν υλικές επιδιώξεις, πολυτέλειες και επιδείξεις. Άλλοι νιώθουν υπερηφάνεια που έχουν κάποια δύναμη και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το έργο τους.
Τέλος υπάρχουν και αυτοί που η χαρά τους είναι η περισυλλογή και η εμβάθυνση και όχι τα υλικά αγαθά ή η νίκη, αλλά η γνώση και το έργο.

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΕ ΛΑΜΠΙΡΗ?

Οι περισσότεροι πιστεύουν πως είναι το μίσος. Όμως αν σκεφτείτε ξανά θα δείτε πώς το αντίθετο είναι η αδιαφορία.
 Γιατί απλά ο άνθρωπος που φαίνεται να μας μισεί στην πραγματικότητα μας ομολογεί έναν κρυφό θαυμασμό. Ο φθόνος δουλεύει στην ίδια κατεύθυνση. Εκεί όπου σημαδεύει η οργή του φθονερού υπάρχει ένα επίτευγμα. Στην αδιαφορία όμως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Για το άτομο που αδιαφορεί για εμάς είναι σαν να μην υπάρχουμε, δεν του προκαλούμε κανένα συναίσθημα, θετικό ή αρνητικό έστω.
 Βεβαία από την άλλη, ο φθόνος στους ανθρώπους αποκαλύπτει πόσο δυστυχισμένοι νιώθουν με το να έχουν διαρκώς την προσοχή τους στο τι κάνουν ΟΙ ΆΛΛΟΙ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δε χρειάζεται να παίρνουμε προφυλάξεις απέναντι στο άτομο που νιώθει φθόνο για εμάς, ο οποίος, τυφλωμένος από το αρνητικό πάθος που τον παρασέρνει, μπορεί να μας δημιουργήσει προβλήματα. Δεδομένου ότι με το να μιλάμε για το πρόβλημα δεν επιλύεται τίποτα ποτέ δε θα παραδεχτεί τη συναισθηματική αυτή δυσλειτουργία, το πλέον φρόνιμο είναι αποφύγουμε να κάνουμε τον φθονερό κοινωνό των σχεδίων μας, γιατί η υποσυνείδητη τάση του θα είναι να μας ανακόψει.
 Το παραπάνω κείμενο που εξηγεί ποιο είναι το αντίθετο της αγάπης, είναι σαν να φωτογραφίζει τον Απόστολο Λαμπίρη.
Αφού καταλάβαμε την διαφορά του μίσους με την αδιαφορία και αποδείξαμε ότι το χειρότερο και το επικίνδυνο είναι η αδιαφορία, κοιτάξτε τις παρακάτω φωτογραφίες και θα το καταλάβετε στην πράξη.....
 Και δυστυχώς οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι οι μοναδικές που αποδεικνύουν ότι είσαι παντελώς αδιάφορος και επικίνδυνος Απόστολε Λαμπίρη για την όποια προβολή και ανάπτυξη του χωριού μας.
Δεν αγαπάς καθόλου τους Πετσάκους και τις επόμενες μέρες θα το αποδείξουμε με τα ίδια τα "έργα" σου, γιατί δυστυχώς είναι πάρα πολλά και το κάνεις επίτηδες.

Όταν σε θεωρούν κάποιοι ως "άρχοντα του τόπου" και περνάς από το συγκεκριμένο σημείο κάθε μέρα, επί σχεδόν πέντε (5) χρόνια και μια φορά δεν σταμάτησες να καθαρίσεις τον χώρο όπου υπάρχει η πινακίδα με το όνομα, για να προβάλλεις το χωριό μας, πως σε λένε?
ΑΔΙΆΦΟΡΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟ!!!!
Από πέρυσι στο είχαμε αναφέρει, και μας είπες πάλι τα γνωστά ψέματα σου και τις γνωστές επιστημονικές σου αερολογίες, προσπαθώντας μάλλον, όπως πίστευες μέσα σου πιθανόν, να μας εντυπωσιάσεις. 
Ούτε για πρωινό δεν κάνεις.
Αφού είδαμε και αποείδαμε ότι δεν μπορείς να κάνεις μια δουλειά λίγων λεπτών για εσένα, δευτερόλεπτων για εμάς, αποφασίσαμε να δράσουμε. 
Ούτε ένα λεπτό δεν κάναμε για να καθαρίσουμε το χώρο και να εμφανισθεί πάλι η ταμπέλα με το όνομα του χωριού μας.
Ήταν τόσο δύσκολο για εσένα ε? 
Ή δεν είναι του επιπέδου σου?
Άνθρωποι και όντα υστερόβουλα όλα στο συμφέρον τους υπόδουλα, 
όλοι στηλιτεύουν και εκθειάζουνε εύσημα στο τίποτα μοιράζουνε,
πάλι ένα ψεύτικο παράσημο έκανε διάσημο τον άσημο,
Πήραν οι ασήμαντοι αξία τίποτα δεν έχει σημασία.
 

ΟΙ ΠΕΤΣΑΚΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΟΣΙ ΣΤΗΝ ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΠΟΧΗ....

Την ένταξη άνω των 200 περιοχών της Αχαΐας στο νομοσχέδιο του υπουργείου Ψηφιακής Πολιτικής για την τηλεοπτική κάλυψη χαιρέτισε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Σπαρτινός με αφορμή την ψήφισή του από τις αρμόδιες Διαρκείς Επιτροπές της Βουλής.
Παράλληλα, δημοσιοποίησε τη λίστα με τις περιοχές του νομού, στις οποίες οι μόνιμοι κάτοικοι θα έχουν πλήρη κάλυψη και πρόσβαση στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ελεύθερης λήψης εθνικής εμβέλειας.
Οπως ανέφερε ο Κ. Σπαρτινός, στο πλαίσιο εφαρμογής της συνταγματικής επιταγής αλλά και της βασικής πεποίθησης της Κυβέρνησης για ισότητα στην ενημέρωση των πολιτών, όπως και της στήριξης της αποκέντρωσης, το σχέδιο νόμου δίνει μια άμεση και οριστική λύση των σχετικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μόνιμοι κάτοικοι σε δύσβατες και απομακρυσμένες περιοχές της χώρας μας. Πρόσθεσε ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα και με συνεργασία του Υπουργείου και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης 3.587 περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, θα έχουν την δυνατότητα για ελεύθερη πρόσβαση στους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ελεύθερης λήψης, υλοποιώντας έτσι άλλο ένα σημαντικό βήμα για την ολοκλήρωση της τηλεοπτικής μετάβασης της χώρας μας στην ψηφιακή εποχή.
Στις περιοχές αυτές εντάσσονται περισσότερες από 200 περιοχές του Νομού Αχαΐας.
Οι περιοχές της Αχαΐας που εντάχθηκαν στο νομοσχέδιο (ανά Δήμο) είναι οι παρακάτω:
Καλαβρύτων:
Αγιοι Θεόδωροι
Αγιος Γεώργιος
Αγράμπελα
Αγρίδι
Αλέσταινα
Ανάσταση
Ανω Τριπόταμα
Ανω Ψωφίδα
Αροανία
Βασιλική
Δεσινό
Δροβολοβό
Θωμαίϊκα
Καμενιάνοι
Κάτω Τριπόταμα
Κερασιά
Κρήνη
Λεχούρι
Λιβάδιον
Λιβαρτζινό
Λιβάρτζι
Μονή Αγίων Θεοδώρων
Πλάκα
Πλατανίτσα
Σειρές
Σέλλιο
Τριπόταμα
Ψωφίδα
Ανω Βλασία
Ανω Ζαχλωρού
Βάλτα
Βιλιβίνα
Γουμένισσα
Δίγελα
Δουμενά
Δροσάτο
Καλλιφώνιο
Κάνδαλος
Καρούσιο
Κάτω Βλασία
Κάτω Ζαχλωρού
Κέρτεζη
Κορφές
Κούτελη
Κραστικοί
Κρυονέρι
Λαγοβούνι
Λαπάθεια
Λαπαναγοί
Λομποκάς
Μάνεσι
Μέγας Ποντιάς
Μενυχταίικα
Μετόχι
Μικρός Ποντιάς
Μουρίκι
Μπόσι
Μπουμπούκας
Νεοχώρι
Ορθολίθι
Παλαιά Κούτελη
Πετσάκοι
Πλατανιώτισσα
Πριόλιθος
Προφήτης Ηλίας
Σούβαρδο
Σπαρτινού
Τρεχλό
Φλάμπουρα
Αγιοι Θεόδωροι
Αγιος Βλάσιος
Αγιος Νικόλαος
Άνω Κλειτορία
Άρμπουνας
Βάλτος
Γλάστρα
Δρυμός
Ελατόφυτο
Ζαρέλια
Ζευγολατιό
Καλλιθέα
Καλύβια
Καστέλλι
Καστρία
Κάτω Δρυμός
Κερασιά
Κλειτορία
Κλείτωρας
Κρινόφυτα
Λευκάσιον
Λυκουρία
Μονή Αγίου Αθανασίου
Παγκραταίικα Καλύβια
Πλανητέρο
Σελλά
Σπηλιά
Στενό
Φίλια
Αγιος Γεώργιος
Αμυγδαλέα
Ανω Χόβολη
Βεσίνιον
Δάφνη
Δεχουναίικα
Κάτω Χόβολη
Νάσια
Παλαιός Πάος
Πάος
Πεύκο
Ποταμιά
Σκοτάνη
Ρογοί
Σιγούνι

ΠΑΙΧΤΟΜΑΖΩΜΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΠΕΤΣΑΚΩΝ

Αυτό που γίνεται τις τελευταίες ώρες, δεν έχει συμβεί ποτέ. 
Μας στέλνουν μηνύματα ποδοσφαιριστές ώστε να πλαισιώσουν την νέα ομάδα των Πετσάκων μας.
Πραγματικά γεμίζουμε χαρά, που κάποιοι θέλουν να βοηθήσουν ώστε να φτιάξουμε ομάδα ποδοσφαίρου.
Είμαστε βέβαια σε αρχικό στάδιο, αλλά πιστεύουμε ότι πολύ σύντομα θα καταφέρουμε κάτι πολύ καλό.
Έχουμε μπει σε διαδικασία ανεύρεσης προπονητή......
Σύστημα ευτυχώς βρήκαμε....
Νιήκας, Μανιήκας, Λιας, Καραμπαλιήκας, Γερονιηκολιάς, Βουρδουμπάς, Κεντρικόπουλος και μπροστά μόνος του ο Νιήκωνας. Επικό σύστημα!!!

Επικίνδυνη Αποστολή Στους Πετσάκους - Πρωτόκολλο: Φάντασμα.

MISSION IMPOSSIBLE TO PETSAKI: GHOST PROTOCOL)
Σκηνοθεσία: Τόλ Σαϊνες
Παίζουν: Ιωάννης Λυρίτης, Βίκυ Γεωργοπούλου, Μαίρη Βασιλείου, Δε Τολλ.
Διάρκεια:48''

 Τι υπόσχεται η ταινία; 
Σίγουρα καταπληκτικά εφέ, κασκαντερικά δρώμενα και μια υπερβολή που της δίνει το συστατικό για τη μαζική επιτυχία της. Το «Πρωτόκολλο: Φάντασμα» παίρνει το όνομά του από την απόφαση του προέδρου των Πετσακων να σταματήσει κάθε επιχείρηση και επαφή με τις κοινωνικές υπηρεσίες ύστερα από την ανατίναξη του δρόμου για Μπόσι. Ο πράκτωρ Ιωάννης Λυρίτης και η ομάδα του αναγκάζονται να δράσουν μόνοι τους, ώστε να αποκαταστήσουν την υπηρεσία τους. Εικόνες από Πάνω Ρούγα, επικίνδυνα δέντρα με παράξενα κλαδιά και γκρεμούς, σε συνδυασμό με τα εφέ, κάνουν το θέαμα εντυπωσιακό.

Πάντα άκουγα το ίδιο επιχείρημα στις συζητήσεις για τις «Επικίνδυνες Αποστολές», όπως «αυτά τα πράγματα δεν γίνονται» και «είναι υπερβολικό» κλπ. Και μέχρι κάποιο σημείο θα συμφωνήσω: αυτά δεν γίνονται. Όμως, ας κοιτάξουμε λίγο τον τίτλο. Η σωστή μετάφραση είναι: «Αδύνατες Αποστολές». Η επιτυχία τους βασίζεται ακριβώς σε αυτό. Στο αδύνατο. Και ο σκηνοθέτης, συνηθισμένος στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων, όπου το αδύνατο είναι φυσιολογικό, παρουσιάζει τα αδύνατα σαν… δυνατά. Εντάξει, βαρεθήκαμε να βλέπουμε ιστορίες με Μποσαίους  και τον Ιωάννη Λυρίτη να τρέχει, όμως θα ήταν άδικο να κρίνουμε την ταινία υπό αυτό το πρίσμα μονάχα. Η ψυχαγωγία δεν είναι κάτι κακό, πόσο μάλλον όταν συναντά μια εντυπωσιακή τεχνολογία.
Βέβαια, το καλύτερο στοιχείο είναι άλλο: Αυτοσαρκάζεται. Έτσι, δεν αφαιρεί μόνο κάποια από την υπερβολή, αλλά μας βοηθά να δούμε τα πράγματα πιο ανάλαφρα. Όπως υποτίθεται ότι πρέπει να τα δούμε…

Η ιστορία....
Μια καταδρομική επίθεση, μέρα μεσημέρι, πιάνει στον ύπνο τους σκληρούς, και με γρήγορες κινήσεις καταφέρνει το αδύνατο!!!!
Σκοτώνει τα επικίνδυνα κλαδιά, αποφεύγει το γκρεμό και με κινήσεις που θυμίζει μπαλέτα Μπολσόι,  κάνει πράξη το ανέφικτο!!!!!
Ω ναι, μέσα σε 48'' ανοίγει την οπτική επαφή με την πινακίδα των Πετσάκων, επιβιβάζεται γρήγορα στο σπορ όχημα του και εξαφανίζεται κρυμμένος στην αντηλιά.

Αποστολή εξετελέσθη, το μήνυμα αυτό θα καταστραφεί σε 60''........59..........58...........57........56.........